Afgelopen zaterdag kwam er een gastblog van mij met deze titel online bij Zuinigeman.nl. Ik kreeg daar wat reacties op en heb het idee dat er wat van gevonden wordt. Daarom plaats ik dit verhaal hier ook, maar in een gewijzigde versie omdat ik mijn mening al wat heb herzien. Ik heb de neiging om nogal stellig te zijn in wat ik vind en soms is dat niet handig en moet ik wat meer genuanceerd zijn.
Wat te doen met de suikerzakjes bij de koffie in een restaurant wanneer je geen suiker in je koffie doet? Je kan ze mee naar huis nemen natuurlijk, en daar dan de suikerpot mee vullen. Hetzelfde met de honing die bij het kopje thee zit. Dat kan ook makkelijk mee naar huis om daar gebruikt te worden.
 |
| eigen potje honing! |
Jaren geleden nam ik de honing mee naar huis. Niet voor in de thee, maar voor in de yoghurt of om er een lekkere mosterdhoningdressing voor over de sla van te maken. Honing had ik zelf nooit in huis. Ik vond (en vind) het niet raar om dat dan mee te nemen. Ik heb inmiddels begrepen dat er horecazaken zijn waarbij het schoteltje bij terugkomst in de keuken in de vuilnisbak leeg gekieperd wordt. Dus met ongebruikte suikerzakjes, verpakte blokjes nougat en onaangeroerde kuipjes honing.
Wanneer ik in een hotel overnacht zijn er gastenzeepjes,
shampoo en een bodylotion in de badkamer. Soms zelfs badstoffen slofjes! Voorheen
nam ik alles dan ook mee naar huis maar inmiddels doe ik dat niet meer. Soms
gebruik ik de artikelen wel tijdens de logeerpartij in het betreffende hotel,
maar meestal heb ik mijn eigen spullen bij me en heb ik geen andere dingen
nodig. Ik heb onlangs nog een paar van die rare slofjes - in hun verpakking - aan de kringloop gegeven omdat ze in een laatje stof lagen te vergaren want: lelijk en niet eens in mijn maat!
Vroeger, toen ik als kind met mijn ouders meeging om de
boodschappen te doen, kreeg ik het slechte voorbeeld van mijn vader. Als we
namelijk door het gangpad met snoep liepen keek mijn vader altijd of er zakjes
kapot waren. Als dat het geval was dan pakte hij daar wat uit en stak het in
zijn mond. Wij kinderen volgden zijn voorbeeld en dat werd goed gevonden. Vooral
bij de Makro was het feest want daar waren altijd wel zakken kapot! Nu ik
daarop terugkijk vind ik dat raar en zou ik als ouder dit zelf nooit zo gedaan
hebben.
Jaren geleden vond ik het ook vrij normaal om van mijn werk
bijvoorbeeld een pen of een schrijfblok of een doosje nietjes mee naar huis te
nemen. Ook printte ik dingen die niet met mijn werk te maken hadden. Allemaal
kleine dingen, maar desalniettemin waren het spullen die ik privé nodig had en
daarom van mijn eigen geld had moeten kopen. Met andere woorden: het was
diefstal. Op het Internet heb ik verschillende artikelen gevonden over mensen
die op staande voet zijn ontslagen voor het stelen van een bureauaccessoire, een
paar koffiepads of een stapeltje printerpapier. Ook hier kreeg ik thuis niet het goede
voorbeeld. Mijn vader ging op school wel eens in het weekend een clubblaadje
stencillen en ook hadden we kladblokken en pennen in huis die van zijn school
kwamen. Als kind vind je daar niets van, maar ook hiervan vind ik nu dat dat
niet deugde. Het is natuurlijk een ander verhaal wanneer je het vraagt aan 'de baas' en er toestemming voor krijgt.
Zo’n kuipje honing meenemen is natuurlijk niet hetzelfde als
een pen meenemen van kantoor. Veel mensen zullen van het kuipje honing denken
‘het hoort, net als het koekje, bij mijn kopje thee, en ik heb er toch voor
betaald’. Dat geldt ook voor de spulletjes in de hotelbadkamer.
Ik nam de gratis gastenzeepjes en de kuipjes honing niet mee
omdat ik er toch voor betaald had of omdat ik het zelf niet kon betalen. Ook
pikte ik geen dingen op het werk omdat ik er geen geld voor had. Het was ook geen
zuinigheid. Ik kan alleen maar bedenken dat het een rare gewoonte was waar ik
niet bij nadacht en verder ook niets van vond. En misschien is dat wel zo voor
de meerderheid van de mensen die dit soort dingen meenemen.
Zuinig zijn is prima. Dat zit ‘m voor mij in zorgvuldig
bedenken welke aankopen ik doe en waarop ik kan besparen zonder in te boeten op
kwaliteit van product of leven. Maar voor mij zit ‘m dat niet in een
suikerzakje of miniflacon shampoo. Daarom denk ik tegenwoordig altijd heel goed
na voor ik iets, wat gratis is of waar ik toch voor heb betaald maar niet nodig
heb, mee naar huis neem.
Suikerzakjes en honing – die laat ik op het schoteltje
liggen, ik heb zelf suiker en honing thuis en het dus niet nodig. Gastenzeepjes en andere spulletjes uit een hotel, ook hier
geldt dat ik thuis voldoende zeep, shampoo en aanverwante artikelen heb. De
kleine verpakkingen zijn ook niet duurzaam en dus laat ik ze netjes achter in
het hotel. En ja, er zijn natuurlijk momenten waarop een zakje suiker handig is, zeker de komende weken wanneer je met je eigen thermos koffie of thee op pad moet omdat de horeca dicht is! Van mijn kant geen kritiek!
Een gratis actie-product in de winkel? Als ik het normaliter
niet zou kopen neem ik het nu ook niet mee. Bij onze online bestelde
boodschappen zitten vaak zogenaamde cadeautjes. Dit zijn nieuwe producten die
we dan van de fabrikant mogen proberen. 9 Van de 10 keer geven wij dit weg want
dit zijn producten die niet aan ons zijn besteed. Liever ontving ik ze niet,
maar in het distributiecentrum is het schijnbaar ingewikkeld om het niet bij
onze bestelling te stoppen.
Een lijmstift nodig, of enveloppen? Ik kan me niet voorstellen
dat ik ooit nog spullen van mijn werk meeneem, ik koop het liever zelf. De kans
dat ik er voor ontslagen word is erg klein, ik heb nog nooit een tassencontrole
meegemaakt, maar het feit alleen al dat het diefstal is maakt dat ik het nooit
meer zal doen!
En hoe zit dat dan met een zakje voor de hond? Daar ben ik
voorstander van! Dat eten is tenslotte al klaargemaakt en kan niet, in
tegenstelling tot een kuipje honing, door een andere gast worden gebruikt. Als
het even kan en de moeite is vraag ik een doggy bag, want ja, het is duurzaam
en ik heb tenslotte voor het eten
betaald!
Ik weet eigenlijk niet of mijn vader nog steeds snoepjes
pikt uit kapotte zakjes, ik zal het hem eens vragen, maar ik hoop van niet!
