Mijn tweede eigen huis, een etagewoning uit 1935, was een
heerlijke plek met veel oude details zoals glas-in-lood, houten vloeren en de
originele schuifdeuren. Het voldeed aan al mijn eisen, zeker in het eerste jaar
toen ik er alleen woonde. Het was niet bijzonder groot en toen Georg bij mij
kwam wonen wilden we na verloop van tijd meer ruimte voor onszelf en het liefst ook een
werkruimte aan huis voor Georg. Daarnaast hadden we in de beginjaren fijne
onder- en bovenburen. Helaas veranderde dat en werd de woning boven ons
verkocht. De nieuwe eigenaar verhuurde de woning. Een aantal keren veranderde
de woning van bewoners, op zich geen probleem ware het niet dat sommige
bewoners voor veel overlast zorgden. Zo kwam ik op een dag thuis van mijn werk en stond de straat vol
met politie en brandweer. Bleek dat er boven ons hoofd een drugslab was en dat
de politie dit al een tijdje in het vizier had! Opbrengst van deze actie: drie
arrestaties, wapens, cash geld, en een ingetrapte voordeur!
Voor ons was dit de druppel en we besloten te gaan zoeken naar een
andere stek. Dit keer wilde ik een echt huis. Voor mij betekende dat een huis
met meerdere verdiepingen zonder onder- of bovenburen. De zoektocht duurde niet
lang en we verhuisde naar een mooi hoekpand met aangebouwde schuur (nu de
timmerschuur / man cave) uit 1929 in een zogenaamde arbeiderswijk. Dit huis
bestond ooit uit twee woningen en was
van binnen al meerdere keren gerenoveerd en aangepast dus van originele details
was geen sprake. We (Georg!) hebben alles uit de woning gehaald en het huis
helemaal naar onze zin gemaakt. Nee, het is nog niet af, maar zo gaat dat nu
eenmaal!
Mijn etagewoning van 79 duizend gulden verkocht ik vijf jaar later
voor 80 duizend euro. Dit bedrag kon ik gebruiken voor de aankoop van de nieuwe
woning. Ik sloot een meerwaardehypotheek af. Waarom deze constructie me
destijds aansprak weet ik niet meer, maar het werkte ongeveer zo: 55 duizend euro eigen geld werd belegd, en ik
leende nog een deel van het aankoopbedrag waarover ik maandelijks rente
betaalde. De 55 duizend euro zouden ervoor moeten zorgen dat aan het einde van
de looptijd de hypotheek kon worden afgelost. Ik had geen verstand van
geldzaken en nog minder van hypotheken. Ik zag dat het belegde geld groeide en
dat stelde me gerust. Toch was er ergens iets in me dat het geen prettig idee
vond om op deze manier mijn huis bij elkaar te sparen en ik begon met extra
aflossen. Alle extraatjes die ik kreeg en die ik kon missen gebruikte ik
daarvoor. Toen begon ook het consuminderen, nog niet zo fanatiek als nu, maar
wel zodanig dat ik steeds wat meer geld overhield. Ook ging ik meer verdienen
omdat ik tot twee keer toe in een hogere salarisschaal kwam. Met iedere aflossing werd de hypotheek lager
en kon ik weer meer sparen. En toen kwam het moment dat het belegde bedrag net
zo groot was als het overgebleven hypotheekbedrag. Deze konden dus tegen elkaar
worden weggestreept! Ik nam contact op met de bank, de boete voor voortijdig in
een keer aflossen was veel minder hoog dan ik had verwacht en dus loste ik de
hele de hypotheek af.
En dan heb je ineens hele lage vaste maandlasten! Toch vond er
geen lifestyle-inflatie plaats. We bleven de dingen doen zoals we al deden, er
kwamen geen duurdere vakanties, we gingen niet vaker uit eten, ons
boodschappenbudget bleef gelijk en ook onze overige uitgaven veranderden niet.
Daarnaast kreeg ik veel lol in het sparen en duurzaam leven en ging ik aan
bepaalde dingen minder uitgeven. Mijn kleding- en schoenenbudget paste ik als
eerste aan. Ik gaf mezelf een maandbedrag voor kleedgeld en hield me hier
strikt aan. Vervolgens laste ik een bespaarjaar in. Dit ging ook goed en is
inmiddels iets wat ik om de zoveel jaar doe. Spullen kopen we niet meer, tenzij
we ze echt nodig hebben. Maar impulsaankopen bij bijvoorbeeld de
serviesafdeling van de Xenos of de keukenafdeling van de Sligro komen niet meer
voor.
Door me wat meer te verdiepen in duurzaam leven en consuminderen
kwam ik op interessante websites terecht en ontdekte ik een community van
bloggers die bezig zijn met hun financiële toekomst. De een schrijft over de
wens en de weg naar minder werken. De ander over een vroeg pensioen. Ook zijn
er bloggers die een duurzamer leven met minder spullen nastreven omdat zij een
betere wereld willen of omdat zij de ‘ratrace’ van het consumeren, hard werken
om het te kunnen betalen en dan nog meer consumeren helemaal beu zijn. Inmiddels ben ik zelf ook een enthousiast
consuminderaar en spaarder, en schrijf ik hier ook op mijn eigen blog over. Het
gaat met vallen en opstaan, en ik leer nog steeds bij (vooral over mijn eigen
consumentengedrag!).
Soms zou ik willen dat ik veel eerder was begonnen met sparen en
zuinig zijn, want dan….. ach, het is zoals het is en ook daar ben ik nu meer
dan tevreden mee.
Dit artikel is eerder verschenen als gastblog op Zuinigeman.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten