Eerder blogde ik al over de rol van geld in mijn jeugd. Dit stukje gaat over de tijd vanaf mijn 18e tot 25e.
Na het behalen van mijn middelbareschooldiploma vertrok ik als
au-pair naar Engeland. Als puber had ik al de wens om in Londen te wonen en op
mijn 18e werd deze droom werkelijkheid. Een au-pair zorgt voor
kinderen en doet wat huishoudelijke taken, hiervoor krijgt ze kost, inwoning en
zakgeld. Ik woonde bij een ontzettend leuk gezin en had een fantastische tijd!
Ik zorgde voor twee jongens van 10 en 12 jaar. Ik haalde de jongste ’s middags
uit school, de oudste kwam zelf naar huis, en dan zorgde ik dat er een snack
was. Daarna gingen ze dan spelen of huiswerk doen. Verder deed ik de was en maakte ik het huis
schoon, dit hoefde niet iedere dag en ik had veel vrije tijd. Twee middagen per
week ging ik naar school. Ik ontving zakgeld, ik meen me te herinneren dat dit
25 pond per week was. Omdat Londen toen ook al een erg dure stad was maakten
mijn ouders ook nog iedere maand een bedrag over op mijn girorekening, hoeveel
dat was weet ik niet meer. Om al mijn uitstapjes en andere behoeften te kunnen
bekostigen vond ik een zaterdagbaantje bij een kledingwinkel. Ik vond het niet
echt leuk om in een winkel te werken maar ik verdiende er redelijk en het werk
was niet zwaar. Zo had ik voldoende geld om te kunnen genieten van alles wat
Londen te bieden had.
Na het jaar als au-pair was ik nog niet klaar om terug naar
Nederland te gaan. Ik had echter geen andere opleiding dan mijn middelbare
school en kon daarmee geen goedbetaalde baan zoeken. Dus toch eerst terug naar
Nederland. Daar volgde ik een secretaresse-opleiding en met dit diploma op zak
ging ik tien maanden later terug naar Londen. Ik kon logeren bij mijn au-pair
familie en gaf mezelf drie maanden de tijd om werk te vinden. Binnen een maand had
ik een baan bij de BBC!
Ik heb mijn eerste salarisstrookje heel lang bewaard. Ik ontving
835 pond en met de wisselkoersen destijds was dat omgerekend bijna 3000 gulden!
Een enorm bedrag voor iemand van net twintig in haar eerste baan. Maar aan
omrekenen naar guldens had ik helaas niets, ik moest alles in ponden betalen.
Gelukkig vond ik woonruimte via de deelgemeente en betaalde ik een huur van 32 pond
per week. Hiervoor had ik een benedenverdieping van een Victoriaans huis in een
aardige buitenwijk van Londen. De energiekosten moest ik betalen met losse
ponden die ik in een apparaat in de meterkast moest doen. Je moest dus altijd
losse munten in huis hebben want anders kon je ineens in het donker en de kou
zitten. De overige rekeningen betaalde ik per cheque bij de bank. Veel vaste kosten
had ik niet, de Britse NHS (gezondheidszorg) is gratis, ik had geen auto en ik
geloof dat ik niet eens een inboedelverzekering had. Met dit salaris kon ik
prima rondkomen, ik gaf mijn geld uit aan uitstapjes in Londen maar ging ook op
pad in de rest van het Verenigd Koninkrijk. Ik at buiten de deur en ging naar
de pub en naar concerten. Kortom, ik deed de dingen die een twintiger die in
Londen woont doet!
In deze jaren, waarin ik voor het eerst echt op eigen benen stond,
ging het financieel allemaal goed. Ik had geen schulden, betaalde netjes mijn
rekeningen op tijd en kon af en toe een wat grotere uitgave doen zoals een vliegticket
kopen. Zo ging ik onder andere op
vakantie naar Egypte, Jamaica en New York. Ook reisde ik regelmatig op en neer
naar Nederland. Sparen deed ik niet en nu ik terug denk aan deze tijd heb ik
dat ook nooit geprobeerd. Wat ik verdiende gaf ik uit en sparen voor later kwam
niet in me op. Ik was niet bezig met later, dat was nog zo ver weg!
Na een aantal jaren werken als secretaresse kreeg ik de behoefte
om een opleiding te volgen. Ik vond Engels al sinds mijn middelbare schooltijd
leuk om te spreken, lezen en schrijven. Dit was door mijn tijd in Engeland alleen
maar meer geworden en ik besloot ‘iets met Engels’ te gaan doen. Met twee
ouders die altijd enthousiast voor de klas stonden was het onderwijs voor mij
een logische keuze. Privé-omstandigheden in Nederland hielpen me een beslissing
te nemen. Ik zegde mijn baan en woning op en verliet Londen. ging terug naar
Nederland om daar de deeltijd lerarenopleiding te volgen. Ik was inmiddels 25
en had zoals gezegd niets gespaard maar kon ik gelukkig terugvallen op de
(financiële) hulp van mijn ouders. Hoe het verder ging vertel ik in de volgende
aflevering van deze serie.
Dit artikel verscheen eerder als gastblog op Zuinigeman.nl
Als je ouders hebt die je kunnen en willen ondersteunen is het leven een stuk gemakkelijker. Jij had dat geluk!
BeantwoordenVerwijderenZo hebben wij onze dochters (beide gepromoveerd) ook altijd ondersteund maar mijn ouders waren helaas niet in staat om mij te ondersteunen.
Hoi Janne, nou en of dat een geluk is! Ik ben mijn ouders daar ook enorm dankbaar voor! Met mijn vader (moeder leeft niet meer) heb ik gelukkig ook een hele goed band en kan ik ook dingen terug doen. Mijn vader is nog steeds volledig zelfstandig en fit en een druk baasje dus ik heb geen zorgtaak oid, maar we nemen hem en zijn partner mee uit eten en geef ik cadeautjes omdat we het leuk vinden en niet omdat hij jarig is. Zulke dingen...
BeantwoordenVerwijderenLeuk stuk. Wat een tijd, met muntjes je energie regelen :)
BeantwoordenVerwijderenBen benieuwd naar het vervolg :)
Groet Niek
Hoi Niek, dank je wel! Ja, ik vond dat met die muntjes ook erg vreemd, had het zelf nog nooit eerder gezien. Het was even wennen maar wel grappig om mee te hebben gemaakt. Ik heb vanmorgen nog een deel gepost, de periode 32 tot nu. Laatste deel van deze serie zal over mijn toekomstplannen gaan.
BeantwoordenVerwijderen